Skip to main content

सबरी (भाग-१)

पोस्तक श्रेष्ठ
मिनियापोलिस, मिन्नेसोटा, संयुक्त राज्य अमेरीका



Share

सबरी सेनाको चौकीको त्यो बाटो सकेसम्म हिंडन खोज्दिनन्। तर कहिलेकांहि त्यो बाटो हिंड्नै पर्छ। जब त्यो बाटो हिंडछिन्, उनको नजर नचाहदा नचाहदै पनि सेनाको त्यो सेन्ट्रीपोष्टतिर उचालिन्छ। उनलाई लाग्छ, कतै सहदेव त्यँहा उभिएर ड्यूटी गरिरहेको त छैन? कतै सबरीतिर हेरेर मुस्कुराई रहेको त छैन? तर त्यहा सहदेव हुंदैन। अरु नै कुनै सिपाही नीर्जिव शालीक जस्तो ऊभिएको हुन्छ। सहदेव नहुदा सबरीलाई त्यो बाटो नै उराठलाग्दो लाग्छ। त्यो चौकी पनि कुनै भग्नावशेष जस्तो कुरुप लाग्छ।

सबरीको सहदेवसंग पहिलो भेट राप्ती पारि निकुञ्जको जंगलमा घांस घाट्न जांदा भएको थियो। राष्ट्रिय निकुञ्जको जंगलमा घांस दाउरा गर्न गैरकानूनी भएपनि स्थानीय बासिन्दाहरु सुरक्षा सेना, कर्मचारीको आंखा छलेर छिर्न छोड्दैनथे। घांस दाउरा बाहेक जंगली सागसब्जीहरु कुरिलो, निहुरो, जिब्रेसाग, चठेउल आदि टिप्न पनि मानिसहरु जंगल छिरिरहन्थे। त्यही दौरानमा एकदिन सबरी साथीहरु सहित पक्राउ परेकिथिइन्। पक्राउ गर्ने सिपाहीहरु मध्य सहदेव एक थिए।

सहदेव अरु सिपाहीहरु भन्दा बिल्कुलै फरक थिए। अरु सिपाहीहरु जिस्किने, छेडछाड गर्ने, मौका परे हातै हालेरै चल्न खोज्ने किसिमका हुन्थे। तर सहदेव त्यस्तो थिएन। उस्को ब्यबहार भिन्न थियो। उसले सबरी र सबरीका साथीहरु सबैलाई राम्रो ब्यबहार गरेको थियो। मर्यादित भाषा प्रयोग गरेको थियो। उसले थुनामा पनि “तिर्खा लाग्यो? भोक लागेको छ कि?” भनेर बेलाबेलामा सोधेको थियो। सहदेवको यो ब्यबहारले सबरीलाई पहिलो भेटमा नै प्रभाव पारेको थियो। सदाझैं त्यसदिन पनि निकुञ्जको कार्यालयमा सामान्य कागज गरेर सबरी र उनका साथीहरुलाई केही घण्टापछि छोडिएको थियो। सबरी मुक्त भएकिथिईन् तर उनको मनमस्तिष्क सहदेवको मिठो कैदमा परिसकेको थियो। एउटा यस्तो कैद- जसवाट मुक्त हुन मन नलाग्ने। भाग्न मन नलाग्ने।

चितवन बिकसित जिल्ला मानिए पनि थारु युवतीहरु शिक्षामा पछि नै थिए। सबरी पनि सात कक्षा पुगेपछि स्कुल जान छोडेकी थिइन्। आमा बाबुलाई खेतीपातीमा सघाउने, भेंडा चराउन जाने, घाँस दाउरा गर्ने, माछा मार्न जाने, सबरीको दिन चर्या यस्तै थियो। काली-काली भएपनि हिस्सी परेकी, मुस्कुराउदा गालामा खोपिल्टो पर्ने, ठुला आंखा, फराकिलो निधार, लामो कपाल भएकी सबरी स्थानीय थारु युवाहरुको नजरमा नपरेकी होइन। तर सबरीको नजरमा भने कोही उत्रिन सकेका थिएनन्। फूलमा भमराहरु घुमेजस्तै जमिन्दारका छोरा-भतिजाहरु पनि सबरीको घर वरिपरि घुमिरहेका हुन्थे तर सबरीले कुनै भमरालाई फूलमा बस्न दिएकी थिइनन्। उनी बिहानीको शीतको थोपा जस्तै कञ्चन थिइन्। पवित्र थिइन।

घांस काटन जंगल जाने अनि पक्राउ पर्ने सिलसिला चल्दा सहेदवसंग भेटपनि बाक्लिएको थियो। सबरी काम नपरेपनि चौकीको बाटो पारेर अलि बढी नै हिंड्न थालेकी थिईन् र सेन्ट्रीपोष्टमा ड्यूटी बसेको सहदेवसंग आंखा चार हुन्थ्यो। मुखले कुरा गर्न सधैं सम्भव नभए पनि आँखा-आँखैमा कुरा हुन्थ्यो। मनको कुरा मनैले बुझिन्थ्यो।

एक साँझ सबरीकी एउटी संगिनी सबरीको घरमा लुसुक्क छिरेर कानमा खूसुक भन्न आएकी थिइन्। “ अरि सबरी, तोहोर सहदेववा तोरके भेटेके याईलबडै रि”।
“कहवाँ?”
“मोर घर” संगिनीले भनेकि थिईन्।
“तु मोरके मरवाउली रि” सबरीको मुटुको धडकन तेज भएको थियो, “तोर घर हैने कौ नो”
“बाबा माहातारी सब न्यौता मानेके गईलबडै”।

सहदेव सबरीलाई नै कुरि राखेको रहेछ। दुबै जना एक अर्काको अगाडि पर्दा केही लजाएका थिए। केही त्रस्त र केही रोमाञ्चित पनि। सबरीले सहदेवलाई सिधा आंखाले हेर्न सकिरहेकी थिइनन्। खाली भूंइतिर हेरेर बूढीऔंलाले जमीन कोतरिरहेकी थिइन्।

एकछिन पछि सहदेवले मौनता भंग गरेको थियो, “सबरी, मेरो एक हप्ता पछि दाङ सरुवा हुंदैछ”

“सरुवा,?” सहदेवसंग यति छिट्टै बिछोड होला भनेर सोचेकी थिइनन्। हतास् उनको मुखबाट निस्किएको थियो, “मलाई छोडेर जानुहुन्छ?”

“तिमी मान्छौ भने म तिमीलाई लिएर जान चाहन्छु, तर तुरुन्त होईन नि। केहि समय लाग्छ। डेराको ब्यबश्था गरेर म तिमीलाई लिन आउछु। के तिमी मसंग जान राजी छौ? मसंग बिहे गर्ने हो?।

सबरीले सहदेवसंग बिहेको सपना नदेखेकी त होईन तर कता कता सम्भव हुन्नकि जस्तो लाग्थ्यो। कारण सबरी थारु समुदायकी युवती, सहदेव पहाडिया क्षेत्री जातका युवक। जात, भाषा र संस्कृतीको ठूलो पर्खाल थियो बिचमा। साथीहरुले पनि सिपाहीको बिश्वास हुन्न भनेर बेलाबेलामा सबरीलाई निराश तुल्याउथे। पहाडमा दु:ख हुन्छ। उकाली ओराली गर्न पर्छ। ढींडो पनि खान पर्छ भनेर तर्साई रहन्थे।

एकछिन सोचिसके पछि सबरीले आशंका ब्यक्त गरेकी थिइन्। “हजुरको परिवारले मलाई बुहारी स्विकार गर्लान र?”

“त्यसो त तिम्रो परिवारले पनि पहाडिया ज्वाँइ के मान्लान् र? तर हामी एक अर्कालाई प्रेम गर्छौं भने परिवारको बिरोधको सामना त गर्नै पर्छ नि। तिमी तयार छौ भने म पनि तयार छु”।

“मैले त मेरो मन हजुरलाई दिईसकें सहदेव, अव के गर्नु पर्छ हजुरको बिचार”। सबरीले भनेकिथिइन्।

त्यसपछि सहदेवले सबरीको देब्रे हात आफ्नो हातमा लिएको थियो। खल्तीबाट औंठी निकालेर सांहिली औंलामा लगाईदिदै भनेकोथियो। “यो औंठी मेरो बाचाबन्धनको प्रतीक हो। आजदेखि हामी एक अर्काको भयौ”।

“म जानु भन्दा अघि तिमीसंग भेट होला, नहोला, तर म तिमीलाई लिन छिट्टै आउनेछु। मेरो प्रतिक्षा गरेर बस है सबरी”।

त्यसपछि सहदेव निस्किएको थियो। अंध्यारोमा सहदेव बिलिन नहुन्जेल सबरीका आंखाले सहदेवलाई पछ्याएका थिए। त्यसपछि सहदेवले लगाई दिएको औंठि नियालेर सबरी एकतमाससंग टोलाएकी थिइन्। औंठीको पत्थरमा सबरीले सहदेवकै मुहारबिम्व मात्र देख्न सकेकी थिइन्।


क्रमश:

दोस्रो भाग पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस्

[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ]

Comments

  1. Simply the best!

    Eagerly waiting for next part.
    and Happy new year 2067!

    Upama

    ReplyDelete
  2. nice start !!!!

    ReplyDelete
  3. Good job, keep it up.

    ReplyDelete
  4. उत्कृष्ट प्रस्तुति ! धेरै पछि तपाईँको लेख पढ्ने मौका मिल्यो ! सहदेव -सबरी को छोटो समयमा,आँखा आँखाको भाका मा गाँसिएको प्रेम के सफल होला त ? खुल्दुली लागेर आएको छ ?
    उत्कृष्ट लेखन शैली !!
    प्रतीक्षारत, बाँकी भागको लागी !

    ReplyDelete
  5. एक दम डौल कहानी !! दोसरी भाग इशिअयाई

    ReplyDelete
  6. VERY GOOD STARTING ..............

    ReplyDelete

Post a Comment

तपाईको प्रतिकृया प्रकाशन हुन केहि समय लाग्ने छ।

Popular posts from this blog

जीवन् एक् सपनाको संसार

पोस्तक श्रेष्ठ मिनियापोलिस, मिन्नेसोटा, संयुक्त राज्य अमेरीका मिनिसोटा राज्य, जाडोको लागि कुख्यात। तापक्रम शुन्य भन्दा पनि तल। हिउँले सेत्ताम्मै, जताततै। शायद अप्रिल को पहिलो हप्ता सम्म पनि यो हिउँ नपग्लिएला। जाडोले गर्दा बाहिर हिंडडुल गर्न पनि सकिन्न। आज बिहानै देखि पानी फुस्फुसाएको छ। दिउंसो हिउं पर्ने सम्भावना । आ! यो हिउं पनि कती पर्न परेको होला! कस्तो ठांउमा जीवन बिताउन पुगिएछ। रन एक्लै भुत्भुताउंछन्। । उनको खास नाम चांहि तोरणप्रसाद हो। तर यहाँ अमेरीकन ले संक्षिप्तिकरण गरिदिएका छन्- रन । सिनिएर अस्सिस्टेड लिभिङ अर्थात नर्सिङ होमको बसोबास। छोरा आफ्नो परिवार सहित कोलोराडोमा। छोरी क्यालिफोर्नियामा। श्रीमतीको यहिं दुई बर्ष पहिले निधन भएपछि रन एक्लै छन्। आफू पनि जीवनको अन्तिम क्षणको प्रतिक्षामा। बिरक्त लाग्दो मौसम, शुनशान कोठा, बेला बेलामा सुसारेहरु आउंछन। औषधी खुवाउन, खाना खुवाउन। रन बेला बेलामा बैठक कोठामा जान्छन्। आफु जस्तै अरु बूढा-बूढीहरुसंग बात मार्न। ह्वील चेयरमा बसेर हिंडडुल गर्न पर्छ। आज किन किन रनलाई बैठक कोठामा जान पनि मन लागेन। टेबलमा छोरीले पठाको क्रिशमशको उपहार पाकेट त्

बिजया दशमी २०७१ साल को हार्दिक मंगलमय शुभकामना !

बिजया दशमी २०७१साल को सुखद उपलक्क्षमा देश तथा बिदेश मा रहनु भयका सम्पूर्ण नेपाली दाजुभाई तथा दिदी बहिनी हरु मा चिरायु र दिर्घायुको कामना टक्राउन चाहन्छु साथै उतर उतर पर्गती को कामना गर्दछु। श्री नव दुर्गा माता को आशीर्बाद, ले हजुर हरुले आटे ताकेको पुगोस, सदा सुखी तथा खुशी हुनुहोस । । बिजया दशमी कै अवसर मा मैले केहि नेपाली सब्द हरुको काचो संयोजन गरेर निम्न हरफ हरु यहा निर पस्केको छु । * * * * * * * * * दशै * * * * * * * * * निरासाले घेरे पनि, आशा त्यसै कहा मरेको छ र पाईला त्यसै हराय पनि, दिशा कहा मोडिएको छ र । नविनतम बिचार हरु, छताछुल्ल आईरहुन यहा जहा जाउँ खुशीयाली, छताछुल्ल छाईरहुन त्यहा ।। एक जोर लुगा हाल्छु, एक छाक खसी खान्छु । धन को गरिवीलाई, एक छिन भए नि पर सार्छु ।। ठुला संग आशीस लिन्छु, सानालाई खुसी दिन्छु । रिन उठाउन साहुँ आए, कुना तिर लुकिदिन्छु । पोहर साल सुस्ताएको मखमलि, यो साल फक्र्याउदछु हजुरलाई बर्ष दिने दशैको, शुभकामना टक्र्याउदछु । जदौं [यो प्रस्तुती कतै पुन प्रकासित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पुर्ण सहमतिमा मात्र प्रकासित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसा

शुभ-कामना नव दाम्पत्य जीवनको

यहि मिती २१ फेब्रवरी २००९ का दिन, अमेरीकाको नेब्रास्का राज्य को ओमाहा सहरमा , साथी रचना भट्टराई तथा साथी प्रवेश घिमीरे बिच भएको शुभ बिबाहको उपलक्षमा उत्तरोत्तर प्रगतीको हार्दिक मंगलमय शुँभभकामना टक्र्याउदछु । तपाई हरुको नया जीवन अनि नौंलो यात्रा सफल रहोस् । खुशीँ नै खुशीको पाईला हरु लम्किउन् । तपाईहरुको यो एैतिहासिक क्षणमा, आँफु पनि पात्र बन्न पाउदा निकै नै खुशीँ लागेको छ । तपाईहरुको दाम्पत्य जीवनले सफलता को शीखर चुम्न सफल होस् । तपाईहरुको अनुमति बिनानै केहि घत लाग्दा भिडियो दृष्य हरु तल पस्केको छु । परदेश को वसाँई होस या स्वदेशको , एउटी नेपाली नारीलाई सिन्दुरको महत्व त्यती नै हुन्छ । एउटी हिन्दु नारीले आफ्नो पतीको दिर्घायु जीवन को लागी लगाउछन्। सिन्दुरले माया प्रेम र सक्ति लाई जनाउछ् । हिन्दु शास्त्र अनुसार , लोग्नेले निधारमा सिन्दुर हालेर आफ्नो पत्नीलाई सुरक्षा को बन्धनमा राखेपछि यदि कोही पराईले पत्नी को हानि गर्न खोजेमा उक्त पराईको रगत उम्लेर उ आफै मर्छ रे । Rachan wedding..... from sapana sansar on Vimeo . आमा को लागी छोरा छोरी भनेको त मुटु को टुक्रा नै त हो नि । आमा भनेको के हो